Namaste mensen, namaste.

Hier een kort verhaaltje vanuit Kathmandu.

Ik werk sinds een week bij het LDC waar ik vorige keer over vertelde. Ik heb het goed naar mn zin ondanks dat ik dagelijks thuiskom onder het snot en kwijl etc. Veel van de mensen herkennen me al en iedere ochtend moet ik wel 50 x namaste en Ke chha (hallo, hoe is t?) vragen. Daarna beginnen we met de oefeningen. DIt is een soort ochtendgymastiek die wordt gegeven door 3 mongolen. Enorm grappig om te zien, en iedereen doet maar wat.

Maar dat maakt niet uit, als ze maar bewegen. Dat is ook een beetje het doel van mijn fysioplannen. Er zijn er een aantal bij die de hele dag alleen zitten. Daarom laat ik ze gewoon lopen, 10x opstaan en gaan zitten, een bal opgooien, whatever als ze maar bewegen.

Daarbij let ik niet zo op de ' mooiheid' van het bewegen. Ik krijg ze toch nooit een mooi looppatroon aangeleerd noch kan ik ze leren hoe ze in een goede houding kunnen zitten.

Stapje voor stapje, kind voor kind ga ik dus wat kleine dingetjes veranderen. De mensen die er werken zien me als een alleswetende ofzo, want ze vragen vanalles. Ik probeer goed en onderbouwd antwoord te geven, maar dat is soms niet altijd makkelijk. Daarom heb ik een paar oefeningen verzonnen en voorgedaan die ook zij dagelijks kunnen gaan doen met sommige kids. Maar dit is allemaal nog net zo ongestructureerd als het LDC zelf.

Ik hoop over tien weken gewoon voor ieder kind dat het nodig heeft wat fysio te hebben gedaan en wat kennis en vaardigheden (ahum, heb ik die??) te hebben overgedragen aan de LDC-staf

Voor de rest geef ik gewoon lekker veel liefde en aandacht aan de kids, want door de onderbezetting missen ze dat soms. De staf is vooral bezig met zaken als wassen, aankleden, toileteren, eten maken en voeren etc. Ze hebben gewoon geen tijd om lekker een kind 1 op 1 te nemen en er wat mee te spelen en te kunffelen. Dat probeer ik dus wel te doen, vandaar mijn dagelijkse portie snot en kwijl. Ook probeer ik erop te letten dat sommige kids niet alleen en zielig ergens aan het wegkwijnen zijn, maar dat ze bij de rest van de kids gaan zitten/liggen whatever. Al is het soms wel goed als ze even alleen tot rust kunnen komen, want overactieve ADHD-autisten hebben we hier al genoeg.

Bij de lunch moet ik voeren ,want ze kunnen niet allemaal zelfstandig eten en drinken. Vandaag duurde het bij Anjala nogal lang en echt hapje voor hapje heb ik het bakje rijst naar binnen geschoven. Maar beter dan dat ze denken dat ze geen honger heeft en haar gewoon niks geven.De staf is soms hard, maar dat is niet uit desinteresse maar puur uit praktisch oogpunt. Heel anders dan in NL waar er meteen prive therapeuten op worden gezet als er iemand niet doet zoals het hoort te gaan. Hier hebben ze dan gewoon pech.

Als ik zelf lunch (schandalig beter eten dan dat de kids krijgen, voel ik me echt heel kut over) dan praat ik vooral met de staf over hun leven, werk en Nepal vs Nederland in het algemeen.

Toen ze hoorden dat ik een tientje per uur krijg om af te wassen in een bejaardenhuis vielen ze haast stijl achterover. Dat kon ik nog een beetjeverhelpen door wat prijzen (eten, huur, kleding,sigaretten, belastingen)te vergelijken Nepal vs Holland, maar toch denken ze nu dat ik een dikke zak poen heb. Al heb ik vrij snel duidelijk gemaakt dat ik dus niet even het hele tehuis van speciale stoelen, eten, schoenen etc kan voorzien. Er zijn wel een paar dingen die beter moeten, maar daar wil ik even goed over nadenken en overleggen met Ajay van cross-borders (de organisatie waarmee ik hier zit). Ik denk dat ik voor 100,- best al heel ver kan komen, maar ik wil weten wat prioriteit heeft en wat er niet gewoon door de ouders van de kids moet worden gekocht (zoals kleding en schoenen). Di eouders zijn best middenklasse, want anders hadden ze geen geld om hun kids op werkdagen in zo' n tehuis te zetten.

Om 15 u zit het werk er op en cros ik op mn yamaha terug richting de toeristenwijk Thamel. Hier heb ik een filmpje van gemaakt dat ik ga proberen te sturen naar Ramin. Mail hem dus ff als je interesse hebt. Als je t op youtube kan zetten mn vrind, please.. Ik heb geen idee hoe dat moet.

Toch wel een lang verhaal geworden dus ik ga snel afsluiten voor er weer een powercut mn hele verhaal in 1 keer de wereld uithelpt.

Ik heb trouwens vandaag gehoord dat het WK olifantenpolo over 2 weken hier gehouden wordt, echt heel vet dus daar ha ik zeker ook verslag over doen.

Pheri Betaunlaa! (hoe raadt je het: tot ziens!)

Stefan