Hellow party people.

Na 3 dagen ziek te zijn geweest (mexicaanse griep?) ben ik vandaag toch echt begonnen op het LDC. Het LDC is een opvangtehuis voor meervoudig gehandicapten. Denk aan een soort Sovak alleen dan vies, donker, kil, ongeordend, nog viezer, chaos, te klein, geenmiddelen, etc. De kleding is te groot, of te klein evenals de schoenen, de stoelen, de schoolbankjes etc etc.

Er lijkt geen structuur te zijn en de kids ( nou ja kids, de oudste is 40) lopen overal een beetje doelloos rond en het lijkt alsof er geen dagprogramma is. (dat is er wel, maar wordt niet echt gebruikt). Er is geen stroom, warm water en de kamers/lokalen zijn van beton. Er is weinig gezelligheid en als je niet debiel, zielig en ziek bent wordt je het hier zeker.

Om even een idee te geven van de situatie: 1ventje zit de hele dag op een po-stoeltje omdat hij niet zindelijk is. Hij is zwaar spastisch en dat stoeltje maakt het er niet beter op. Ik ga dus eerst ff luiers scoren, want dit kan niet zo. Hij beweegt niet en zit alleen maar weg te rotten. Dan gaat hij zichzelf krabben tot bloedens aan toe.

Zo zijn er meer dingen waarvan ik denk: WTF (what the fuck)! Maar het is lastig daar wat aan te doen. De mensen hier zitten er 24 uur per dag, ze leven voor de bewoners en doen dit met veel liefde. Ze hebben geen van allen een opleiding gehad maar wel donders veel praktijk ervaring. Ik wil dus niet een bijdehand broekie zijn die ff de boel gaat regelen. Dat is niet respectvol en maakt mijn werk er niet makkelijker op. Ik neem het dus maar zoals het komt. En stapje voor stapje ga ik proberen wat dingetjes aan te kaarten. Maar ach, het leven in LDC is nog beter dan gedumpt te worden of te worden verkocht of verzopen in de Bagmati River door de familie, en mensen die dit centrum runnen doen dit met hun hart. Al is het soms wat hardhandig en niet pedagogisch verantwoord

Er zijn 3 klasjes, van goed (lees: zwaar debiel) tot slecht. In totaal zon 35 bewoners. Ze krijgen lees en schrijfles, maar dat stelt niet veel voor. Het is meer bezigheidstherapie. Ook rennen ze de hele tijd op en neer, zitten aeenzaam in een hoekje of halen alle knuffels overhoop. Echt een bende dus. Er werken 6 vrouwen die de kids verzorgen en vooral veel wassen, regelen en ruzies oplossen. Ze spreken geen van allen Engels. Ook zijn er 3 mannen die dat wel doen. 1 daarvan is Robin, 23 jaar en hippie as hell. Hij houdt van dezelfde muziek als ik (en sommige van jullie), heeft dezelfde motto's en ideeen en doet een blowtje op zn tijd. (heb verteld dat ik gestopt ben tijdens mn reis) Een relaxte gast die zn werk met veel liefde en 'feeling' doet. Hij wil volgend jaar met een vriend naar Amsterdam komen (die vriend heeft daar gestudeerd) dus als iemand nog een slaapplekje voor m heeft..!

De tocht naar LDC duurde 20 minuutjes op mn schakelbrommer. Die heb ik 2,5 maand gehuurd voor 175 Euro. Met een tank Benzine van 8 Euro doe ik 2 weken (volgens de pompbediende) De tocht ging over New Road (chaos! Google maar eens een plaatje). Ik begin al een echte Nepali driver te worden. Dat houdt in: volop toeteren, rechts inhalen (zoals t moet hier), links inhalen (waarom niet, zo kan t ook), veel slalommen, oppassen voor koeien (7 jaar cel als je er 1 aanrijd) voor mensen (12 dagen cel,) riksja's, taxi's, fietsers, bussen, geiten, kippen, kinderen in schooluniform en gaten in (en afval op) de weg.

Heel aangekomen, maar onder het stof en roet (filters kennen ze hier niet). Als je achter een bus rijd die net ff optrekt komt er een zwarte walm dieselshit op je af, om bang van te worden. Het staat gelijk aan 10 pakjes peuken, 12 joints en een stapel brandende kranten in 1. Best wat rochelen en spugen dus. Maar dat doet iedereen hier.

Op het LDC ging ik me dus ff opfrissen op de wc. een wc hier ruikt zoals een wc hoort te ruiken. Niet naar WC eend-citroen, maar naar pis en poep vermengt met goedkope chloor. De noodles van vanochtend kwamen dus even een stukje mn slokdarm in, maar no problem ik hield t binnen. Daarna was het namen leren. Echt een hel:

Rakesh, Ramesh, Rajesh, Sunita, Sita, Sumin, Punin, Bhin, Rhim, Krishna 1, 2 3 en 4, etc,etc. Beter geef ik ze allemaal een nummer, of een petje met hun naam erop (de oude SInterklaas truc) Maar de tijd zal t leren (dat hoop ik in ieder geval)

Het was niet echt duidelijk wat er nou van me werd verwacht, al is dat niet veel. Het was vooral een beetje rondlopen en kijken. Vrijdag ga ik met 1 van de leiders een plan maken wat ik precies ga doen. Er is wel veel behoefte aan fysio. Veel spasten, tremors, slecht lopen, slechte motoriek, scheve ruggetjes, scheve voeten, noem t maar op. Ook ga ik waarschijnlijk 1 op 1 snoezelen (geluid, licht, warmte, tast: zintuigen prikkelen zeg maar) Dit lijkt me wel chill, al is de snoezelruimte ook de opslagplaats dus erg rustig en sereen is het niet. Ga eerst ff grote schoonmaak houden.

Het einde is dus zoek en het begin alhelemaal. Ik hoop dus dat er vrijdagiets praktisch uitrolt.

Er zijn nog 3 vrijwilligers, een Engelse een Australische en een Franse. De Engelse is ook fysio, maar net als ik is het niet haar droombaan. Ze is ook erg aardig en helaas gaat ze over 2 weken alweer naar huis. Donderdag gaan we met een paar kids naar t park, waar ze dan lekker hun energie kwijt kunnen door te rennen en te springen in plaats van elkaar op te fokken in het LDC. De Australische heb ik maar heel even gezien want ze was oiok wat ziekjes.

De Franse, Brigitte is 60 en zelf zo gek als een deur. Echt een maf wijf en niet op deleuke, maar op een enge/vreemde manier. Ze kijkt gek om zich heen, heeft allemaal tic's, praat onsamenhangend (gelukkig spreek ik redelijk Frans, want Engels kan ze niet). Of ze is gewoon debiel of ze heeft vroeger teveel LSD gebruikt ofzo. Heb ik dus geen ruk aan, en ze zou niet opvallen tussen de mongooltjes van het LDC (behalve dat ze blank is misschien).

Maar ach, Ce'st la Vie, ce ca.

Na 5 uur ronddolen en verbazing na verbazing was ik ook echt kapot. Ik ga dus stapje voor stapje m'n weg, Bistaari (slowly) Nepali Style.Straks lekker een DVD kijken en wat ideetjes opschrijven voor mn gesprek komende vrijdag.

Moraal van t verhaal:

Vergeet: dat je OV in het weekend niet geldig is, dat je moet staan in de bus, dat de trein 5 minuten te laat is, dat je schoenen niet bij je broek passen, dat je Awakenings moet missen, de herhalingen op TV, de files op de snelweg, een download die een camversie blijkt te zijn, fietsen door de regen, cola met weinig prik, het stoplicht dat niet meewerkt, een vlek op je nieuwe T shirt, de deur van de buren die piept, een remspoor in de WC, dat puistje op je neus, je moeder die zeurt dat je je school af moet maken, het rookverbod in de kroeg, sigaretten die weer 5 cent duurder worden. de computer die zo traag is, etcetera.

Het kan dus allemaal veeeeeeeeeeeeeeeeeeeel erger.

Life is a bitch and then: You Die.

Dit geldt niet voor mij, of voor jullie of voor wie dan ook vanons, maardubbel en dwarsvoor de mongooltjes, autisten, spasten, lammen en straatratjesvanKathmandu.

Sleep Tight!

Stefan